ensar çimen
1.
bakışın okunmadığı gökten omuriliğime fırça darbesiyle
adımı büyük atıyorum. yirmisinde yedi yerimden dağ
eşya eskimedikçe eşyaya sığınırım
yağmur yağar-dı merdivene sığınırım-dı
bu hızla şiir yazılmaz bu hızla kalbimiz gelişmez
(yağmur sesi)x2
beni bir tren patlatır, rayların ortası revan
dile düşen acıdan kim ölmez ateş
bildiriyorum,
adımı bağışladım bugün zar niyetine
arka planda sahiciliği yüksek bir tempo
eskimeyen pozları kesiştirsin kutuplar
eyvah diyemeden gidenleri federaller kutsasın
ortasında bir plak taş kesilmiş dünyayla
aramızdaki husumeti kınayacak kalıplar
kasığından kireçlenir
saydam kitaplara dayanır gurur
kısalıyor kuşlar beni vurun
gülmekle dudak ısırığı arasında
yaşımdan fişleyen nakarat
içimi okumaya fırsat buluyor
asrın zencefili
tahribatı belleğine kazımış bir yasa
-saçımla çektim ben bindokuzyüzlerin kışını
bulutlarımızın baktığı kurukahverengileri andırıyor (nakarat)
eşe dosta adak etmekten başını kaçırdığım filmi
kimse banttan kusmuyor
zehrin hararetini almak için kat çıkmayı erteliyorum
beni kazı bu yaşımdan ısınamıyorum
olduğum yere bir koşu bandı şuraya bir yastık
iç bileyen bahtın ortasında bir plak taş
-saçımla çektim ben bindokuzyüzlerin kışın
2.
balkonsuz evlerde bilek köpürterek ısınan yarayı taze sanmak geçen ayın geleneği değil
kasılan makası doğru kabul ediyorum ayaklarımı alın
rütbesini söktürdüğüm eczacı orada ilk haliyle
çizgiden taşan babam kadar beni böyle kabul ediyor
sana bakıyorum
mat.