4.12.2021
önceleri iyi olmuştu, açık renkleri hatırlamıştım
bir “son şans” için seni yanıma almıştım
ilk buluşmada o platin neşeli kızı görünce
benimle çıkar mısın demeyi bile
(bunu daha sonra kulağına fısıldadım)
ve aşkım senin ellerin bile çok güzel
rockstarlara benziyorsun
seni seviyorum
her söylediğime inanmıştın sen de inanmasaydın
nasıl oldu yani bu olanlar beni epey şaşırttı
bana âşık olmana mesela çok şaşırdım zeki kızsın aslında
ayrılmayı biz bulmuşuz, ilk ve sonmuşuz tepkilerine
benim böyle şeyleri anlamam mümkün değil.
ama arkadaşlarım seni çok sevdi annem de
benim için bayağı sevindiler
ben de sevindim
“bok edecek bunu da” diyorlardı içlerinden eminim
kelime şakam o yüzden
ben de öyle söyledim içimden kendim zor duydum
konuşmak bana göre değil hayatım çünkü bunu konuşmuştuk, hatırla
ben unutmuştum bir ara
“her şey olmasa bile çoğu şey” dediğin günleri
yaşamam mümkün değil.
senin converselerin, heavy kahkahan, aşka sonsuz inancın
benim otuz yaşında giymeye başladığım metalci tişörtleri
beş yıllık hafızam ve hiç öleceğini düşünmediğim bir bebek
insan bebeklerin de ölebileceğini zor anlıyor
zor anlıyor derken çok zor yani artık ağlamıyorsa
çıt çıkmıyorsa, komşu şikayetleri gelmiyorsa
eve gitmeyi hiç istemiyorsa
kendiyle yavaştan barışıyorsa
-buna asıl düşmanlık diyoruz-
BEGGING FOR MERCY!
ne olacaktı evlenip mutlu bir aile mi yapacaktık?
sen sık sık majör depresyonunla yataklara düşecektin
ben bütün maaşı siyah poşetlere yatıracaktım
aylarca sevişmeyecektik
çocukların hayatını sikecektik onun yerine on beşlerine gelmeden nefret edeceklerdi bizden
utanacaklardı, allah belanızı versin diyeceklerdi
arkamızı dönünce hareket çekeceklerdi
rezil olacaktık bacak kadar çocuklara
okul toplantılarını falan söylemeyeceklerdi
çok bilmiş sınıf annesinden öğrenecektik
ben “sınıf annesi” lafıyla taşak geçmek isteyecektim
seninle insanları aşağılamak
“aptala bak” diyip güldüğünü görmek
biz çok cooluz ya
cool olacaktık çünkü artık kahkaha atmayacaktın
paçayı iyi kurtardık birbirimizden
buna inanabilirsin
yan yanayken bir blues’a benziyorduk
artık sen sağ ben megadeth
– Pervin Akgün