[şiir] ÖZÜR DİLİ | ahmet keskinkılıç

Kişisel bir matem
herkes ölmüş ve nereye gömüleceği bilgisine ulaşılamıyor
kimseyi ilgilendirmiyor madem
ben buna şalala diyim herkes için bu mevtayı gömiyim
yüzyıldır telefon kullanıyoruz ve kimi arayacağımızı bilmiyoruz
bir sürü şey paylaşıyoruz fotoğraf ve his şeklinde
hep selamlaşıp kimseyi tanımıyoruz. Sizi yeterince tanımıyoruz ve poşete iki kilo tanı koyamıyorum
cenazemiz mi var eksik sipariş mi
bilgisine ulaşılamıyor
orada kalıyorum bebek mezarı dolu kabristanın bir bölümü, küçük böyle neredeyse çok şirin
bedenleri ve ruhları saymazsak herkes çok şirin
muhataplardan ve rengine değdiğim herkesten
gerekirse özür diliyim.

Patlayan kahkaham için
köfte gibi içliyim ve hakkımı helal ettiğim için
rahat bir içliyim
komik ölmüş bir babaanne
komik ölmüş napiyim
bilerek olmuyor vallahi
el varsa damarlı falan sarı bez gibi
yapışabileceğim ıslak dudaklarla
şarıl şarıl öpiyim
yeter ki beni yadırgamasın
kalbini çıkarttıklarım
bütün cıncıklara bakarak
kıpkırık bir kalple
iyi tamam o kalbe de ben anlam yükliyim.

Kal diyor bana içimden bir ses
kalıp krizi geçiriyorum
akıyor su bilabedel
kilis’i kaylays diye okuyorum herkes gülüyür
delirmiş bir köpek gibi
çatlayana kadar uzman çavuş oluyorum
ölmüş kimse gömmüyor
durmuş kimse bakmıyor
sırtında ayı yükü fünye ateşleniyor
kuş bakıyor dünya yaya ve fıs
çalınanlar için hey bezinden mana ve çığ
bilen birisidir diyor o
kim üst üste anlar seni
çat diye bir refleksle döküyorum sosu
ne biliyim.

-Ahmet Keskinkılıç