yağmurun altında bir araba
yüksek ses müzik, sabah sapsabah.
“hepsi poz hepsi unutmak içindi halimi”
güne başlamanın formülü yoktur
ama var diyenler niye çoktur
baba olmuşum eksik şeyler daha
fazla şeyler daha, daha artık
her şeyin karesini alan
alanı hesaplanırken tırtık yaratmayan
burdan çıkamıyorum ne yazsam
otomatik düzeltiyor sözlük
beni biraz bırak – buluntu olmalıyım
hep öyle değil miydim ki
hep düzeltilmiş buluntu
yağmur bir çöp tenekesinin içine yağıyor
birkaç parça anısı var herkesin
tertiplenmiş düşüncesi yamalarıyla
kokuyor, et değmiş zaman kokusu
zamanla zımparalanmış insan kokusu
üç beş adım geri atmalıyım
poz verebilmek pozunu çekebilmek
için görebilmek için içini
yeni bir gün başlarken
akışı kesen bıçağın akıttığı
rakamlar ve kelimelerden
akışı yapıştıran sıcak bıçağın
yapıştırdığı
rota yeniden oluşturuluyor
harita, sırf bana ait benim uydurduğum
esas kaybolmalarla – kıyıya vurmalarla
harita, beni memnun etmeliydi
yoksa iki nokta arasında
tek sese tıkılı bir -tak, tak-
bir pinpon topuyum bak
-tiak, tiak-
ağzımı kapamayı hatırlasana
yağmurun romantik bir şey olması hala
– Kaan Koç