[şiir] öfke duyabilmek için haklı sebepler | zemzem gül

en güzel yazımı hiç tanımadığım birine verebilirim
genç kızlık böyledir
doğmamışlarımı bırakıp döneceğim diye
üç deniz ezberleyebilirsem bir mevsimde
üstesinden geldiğim her şeyin peygamberiyim
ama allah yine de beni tebliğine seçmeyecek
bunu bilirim
gizliden sevdiğim her şeyden daha az sezmiş
allah beni yalnız bir denizinde
allah beni hiç peygamberi yapmayarak bile ihtimalinde
tüm sevmelerden daha az sevmiştir
genç kızlık böyledir

ovaları devemsiz geçmem
öfke duyabilmek için haklı uzuvları olanın yapacağı iş değildi
bırakıp git diye düşündüm ellerime bir makina verildiği vakit
ellerime ne verilse
gitmeyi düşündüm

her şey apaçık
allah’ın kentlerinde yalnız oğlanlar benziyor babalarına
babaların gündüz gittiği o akşam döndüğü şeyle aynı
babamdı kuvveti ve kocamanlığıyla
her an uçabilir görünen büyük ve küçük odalarda
pencereleri açmalı kapıları aralık bırakmalıydık
yükseklerden atlayıp suya dalışı
akşamdan bulabildiğimiz en büyük leğende ıslak solungaçları
hatırlıyorum biz bazı kışlar
babamın akciğerlerini yıkamazdık
sarılmaları güzel bir şey kokardı yine de
ondan bir parça olduğumu diyeceğim zaman ben
hava keselerinden söz açardım
arabistan’dan beyoğlu’ndan kıvır kıvır saçlardan
belki bundan
tüm sevilmek mühimmatını kemik içlerine 
öfke duyabilmek haklı için sebeplerimle ben gizledim
kalktım rafadan yumurtalar pişirdim
göğsüne üç gün bir gün aydınlığı verdim
yine de memelerimi kesip atamam
kendimi eksiltmeye kıyamam
benim yerime daha erkek bir şey bulalım
kuru temizleme, motor, gevşemiş mafsal ve
taktık çıkardık ve
üstümde sevilmeye yetecek hiç organ kalmadı
benim peygamberliğim genç kızlığımdı