[şiir] BURNOUT | zeynep arkan

Bir nörotipik kişi yaz kamplarında arınabildiği dertlere sahip olunca
Ruh eşine iki taksitle sahip olabilir

Göz teması kurmayarak kendini kurtaramadığın yerde
Yüzeyde salınan ışıklı toplar halinde
“Naber, nasıl gidiyor, özlettin kendini aloo”

Müziğe dönmen gerek notalar seni bekliyor
Kusursuzu bulana dek sonsuz harmoni

Sen bana sahip olunamaz anlamlar verdin
O sırada ben Zombiland’de zombice bilmeden

Ölü balık taklidiyle yaşıyorum
Yüzmek yerine akıntıda savrulan

Yarına dair kuracağım cümlenin çatısını
Görünmez renklere bulamaktan uyuyamıyorum

Tüm kadim hikâyelerin, erkeklerin yazdığı
Başrolünde oynayıp hiç doğurmuyorum seni

Ucunda zehirli okları olan otomatik sözcüklerle
Bedeninde kimyasal maddeye rastlanmış arınmış kişilere

Kesik sinyaller gönderiyorum kusursuz Android’lere
Acıya mesafeli ve tırnağı kırılınca ağlayan

94 75 10 92 01 13
Seni bazen harfler
Bazen de rakamlar şeklinde görüyorum

Bir aynayı siler gibi siliyordu benliğimi yokluğun
Toksik sevgili hazzı gibi yüksek adrenalin
Bana vereceğin cevapları yapay zekâya sormana bayılıyorum.

even I try to pull her
 away from outside of the box
you know that…

inatla arzuladığım tek şey: double emphaty
senin için savaşacağım tek şey: sevgiye karşı direnç

Zihni çıldırtasıya açık ve sabahları korkunç uyanan
Ses ve ışık saldırısına karşı zırhını kuşanmış

Her şey toz bulutu olana dek adımı çağır
Ne olursun bir defa.