ölülerin ardından sonu gelmez şarkılar söylemeli
sisli günlere inat
çünkü
adamın ruhu ayakkabısının deliğinden uçtu
büyüdü karadelik yuttu herkesi
bir adamın ‘hala utanabiliyorum’ demesi kadar
utandı güneş
şimdi yıllanmış bir safra
damıtılmış zehir
kül tabağında dudak
üzerine katran dökülmüş pamuk ipliği
çocukluğumun sır dolu çekmeceleri
başıyla asfaltı mühürleyen ilk aşk
adamın ruhu ayakkabısının deliğinden uçtu
sonra zamana sakız yapıştı
– Nurhan Avcı