azimet avcu
Söylendim durdum
Bak biraz önce buradaydım
Açılır kapanır çekyatların üzerinde oturup,
Şilteleri renk renk sararmış yataklarda yatıyordum.
Şimdi bir tükürmektir önceliyorum.
Beyaz gömleklerin altına atletler giyiyor,
Evlere sığmıyorum.
Kalabalıklar benle çoğalıyor.
Maaşım eski odalara yetmiyor.
Uzaklarda yaşıyorum.
Uzaklar şimdi dolu belediye otobüsleri. Uzaklar şimdi tam akpil.
Uzaklar şimdi klimasız.
Ayaklarım yine eskisi gibi vuruyor belediye otobüslerinde.
Her yer belki biraz ter kokusu, belki biraz kenarları çizilmiş sakallar, belki biraz, mantarlı ayaklar. Sokak dönercileri, falafelciler, tekstilciler, çarşaflı sokak kadınları, eskitilmiş kotcular, parfüm satıcıları, nargileciler en çok nargileciler, konfeksiyoncular, muavinler, kağıt toplayıcıları, hamallar, sokak çalgıcıları caddelere perde çekiyorlar bakımsız sokak kaldırımları üzerinden.
Çocukların boğazına dizilmiş lokmaları sayıyor anneleri tarafından büyütülmüş çocuklar. Metrolarda yalın ayak yürüyen çocukların babaları artık ödüllü. Artık üç çocuğun üstü nakit olarak dönüyor. (Mendil alır mısın abi?). Çikolatalara, burgerlere, bisküvilere çocukların karnı tok.
Şimdilerde kadınlar alışveriş merkezlerinde devrilmeyi bekleyen bowling şişeleri dolaşıyor gruplar halinde. Elime aldığım topu yuvarlıyorum sağa kaçıyorlar, yuvarlıyorum sola kaçıyorlar, yuvarlıyorum sayı.
Kentler eskitiyor, kentler değiştiriyor
Güzelliği görünmeyen kadınlarla yatıyorum
Abi bu Taksim’e gider
Abi bu Eminönü’ne gider
Abi bu evime gider
Abi biz neredeyiz
*Türkiye evimiz, tüm liderler babamız
Keresteciler Sitesi, Fatih Caddesi, 2019
